Angelo Moyano (*Ragama-SP)

De schoonheid van het beeldhouwen

Wat het beeldhouwen in steen zo bijzonder maakt, is dat het resultaat vaak anders wordt dan Angelo Moyano zich vooraf had voorgesteld. Toen hij in 1998 voor het eerst in aanraking kwam met deze kunstvorm, was hij verrast door de mogelijkheden én door de onverwachte uitkomsten. Vrijwel alles mag en kan.

Het leven om hem heen vormt een voortdurende bron van inspiratie. Zijn grootste muze is de vrouw: haar karakter, sensualiteit, rondingen, bewegingen, liefde en respect. “Vanuit een idee ga ik op zoek naar de juiste steen. Soms helpt de steen mij op weg, omdat ik het beeld er al in zie. Het liefst bezoek ik zelf steengroeven, om bijzondere stenen te vinden. Een steen kan me verleiden door zijn vorm of kleur, waarna ik me graag laat uitdagen door de mogelijkheden én onmogelijkheden die erin verborgen zitten.”

Ook toeval kan een bron van ideeën zijn. Zo bracht de eenvoud van een Mentos-snoepje hem op het idee voor de Piedritas-beelden. Aanvankelijk in wit albast, bestaande uit twee kleine steentjes die dankzij hun perfecte balans los op een sokkel geplaatst konden worden. Experimenteren leidde al snel tot grotere stapelingen en gebogen vormen, allemaal uit één stuk gehouwen. Later volgden Piedritas in carraramarmer, neoliet en zelfs cortenstaal.

Beeldhouwen is voor Moyano een veelzijdig avontuur. Naast natuursteen werkt hij ook met brons, aluminium en staal. De beelden worden in een gieterij gegoten, maar het patineren en afwerken doet hij zelf. Zo geeft hij het werk de zachte en warme uitstraling die hij voor ogen heeft—met als verrassend gevolg dat zijn bronzen beelden vaak voor steen worden aangezien.